Opis
Aleksandar III Makedonski (356 – 323. g. p.n.e), nazvan Veliki, jedna je od onih ličnosti iz drevne istorije za kojom interesovanje nikako ne jenjava.
Sama njegova ličnost, okružena posebnom aurom i protivrečna u svojoj prirodi, maltene je od samoga početka pružala sasvim poseban izazov ljudima od pera, zvaničnim istoričarima te obrazovanim i neobrazovanim laicima.
Njegova dela, od plemenitih postupaka i civilizatorskog delovanja do nerazumnih ispada i lagano narastajuće megalomanije i tiranske vladavine, bila su predmet obrade pisaca iz raznolikih kulturnih i jezičkih obrazaca.
Takođe, kao božanski potomak, prešao je u mitotvorstvo različitih kultura: bio je bog, svetac i heroj, prethodnik mesije iz roda Davidovog i tragalac za rajem u hrišćanskim narativima.
Ako ovom prilikom ostavimo po strani epigrafske i arheološke izvore, koji su sami po sebi ponekad kontradiktorni i veoma teški za tumačenje, ostaje činjenica da danas ne postoje pisani izvori iz vremena samog Aleksandra; nestali su ili su sačuvani u veoma malobrojnim fragmentima sastavi njegovih savremenika, pratilaca na pohodu i učesnika u komandnom lancu koji su imali književnih ambicija.
Najbliži živom Aleksandru bio je Kalisten iz Olinta, nećak slavnog Aristotela, zvanični istoričar pohoda koji je kasnije nastradao zbog protivljenja Aleksandrovom azijanizmu.
Fantastični elementi, koji su se počeli javljati još za života samoga Aleksandra, u njegovom delu, uticali su na potonji razvoj romaneskne tradicije.
Tendenciji dodavanja fantastičnih i bajkolikih elemenata, kojoj se prema nekim izvorima protivio i sam Aleksandar, na neki se način suprotstavlja tendencija „analitičke“ istorije u potonjim vremenima koja je pokušavala da na osnovi tada postojećih izvora dopre do istorijskog Aleksandra. Istorija njegovog doba, i onog što je usledilo, osniva se prevashodno na derivativnim književnim sastavima pisaca iz rimskog razdoblja.
